Η Χίος φλέγεται! Απέραντη θλίψη!

Την Χίο την γνώρισα υπηρετώντας την θητεία μου. Τότε, καλοκαίρι στην αρχή της χιλιετίας, πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο νησί. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά,έρωτας με τον τόπο, τις ομορφιές του, τα αρώματά του και τους «τρελούτσικους» ανθρώπους του. Την αγάπησα την Χίο, όπως αγαπά κανείς αληθινά, μια για πάντα.

Πρώτες μέρες στο νησί, βγήκαμε άσκηση με το τάγμα κάπου στα Αυγώνυμα. Το μεσημεράκι, κάναμε διάλειμμα για φαγητό και λίγη ξεκούραση. Βρήκα σκιά κάτω από κάποιους δενδρόμορφους θάμνους που δεν είχα ξαναδεί αλλού. Γρήγορα διαπίστωσα ότι τα ρούχα μου άρχισαν να κολλάνε! Αυτή ήταν η γνωριμία μου με τα μαστιχόδεντρα! Όταν το κατάλαβα προσπαθούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου, να συγκρατηθώ, υπήρχαν άλλωστε πολλά μάτια γύρω μου. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί με κατέλαβε αυτή η συγκίνηση, ίσως είναι η έκπληξη που δοκιμάζει ένας ερωτευμένος καθώς ανακαλύπτει ακόμα μια πτυχή του αγαπημένου του προσώπου. Γιατί η Χίος δεν είναι ένας τόπος απρόσωπος, ένας τόπος όμοιος με άλλους. Την Χίο θαρρείς και την κατοικεί μια ασώματη παρουσία. Νά ’ναι η χαρά των ανθρώπων που ζούσαν εκεί πριν το 1822 και η καταστροφή την άφησε ημιτελή, αιωρούμενη, άσαρκη, να διαποτίζει την φύση της και να μεθάει με τους ανέμους της στον Κάμπο, στα Μαστιχοχώρια, στο Πελινναίο;  

Αλλά στην Χίο βρήκα και κάτι άλλο. Είναι από τους λίγους τόπους που γνώρισα στους οποίους δεν υπάρχει ούτε η θλίψη των πόλεων,ούτε η μιζέρια της επαρχίας. Ίσως γι’ αυτό δεν συνάντησα πολλούς ανθρώπους έτοιμους να ξεπουληθούν στον τουρισμό. Ίσως γι’ αυτό επιμένει να παράγει προϊόντα ποιοτικά, εκμεταλλευόμενη την πλούσια και μοναδική φύση της. Καθετί χιώτικο είχε λες μια γεύση από τον τόπο του που το έκανε εξαίσιο. Σύντομα έγινα φανατικός φίλος οποιουδήποτε χιώτικου προϊόντος. Περιφερόμουν στην Απλωταριά και τα αναζητούσα με επιμονή, χωρίς συγχρόνως να παραβλέπω μια επίσκεψη στα βιβλιοπωλεία της. Με βαριά καρδιά πήρα το πλοίο ένα κρύο απόγευμα του χειμώνα, για να πάω στον επόμενο προορισμό της θητείας μου.

Την επισκέφτηκα άλλη μια φορά, ένα καλοκαίρι πριν λίγα χρόνια, για να την γνωρίσω καλύτερα, να πάω όπου, με τους περιορισμούς της θητείας, δεν μπόρεσα να πάω την πρώτη φορά. Και την επισκέφτηκα μαζί με την αγαπημένη μου. Μαζί την γυρίσαμε και μαζί ανακαλύψαμε τις αμέτρητες ομορφιές της. Θυμάμαι ένα απομεσήμερο σε κάποιον αγροτικό δρομάκο γεμάτο με μαστιχόδεντρα που δοκιμάσαμε το «δάκρυ» τους, ρευστό ακόμα, πικρό και μεθυστικό. Θυμάμαι πως το άρωμα της μαστίχας έπλεε, θαρρείς χειροπιαστό, στον αέρα και προκαλούσε ευφορία και γλυκές σκέψεις. Θυμάμαι επίσης ένα τεράστιο μαστιχόδεντρο στα Αρμόλια, στην σκιά του οποίου φωτογραφήθηκα εγώ ο ελάχιστος μπροστά σε εκείνο το μέγιστο.

Τα νέα για την πυρκαγιά με γέμισαν θλίψη. Ο νους μου τρέχει σε εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές, στα «δικά μου»  μαστιχόδεντρα, εκείνα που μοιράστηκαν μαζί μου την ανάσα και το δάκρυ τους. Να υπάρχουν άραγε σήμερα; Να ζουν ακόμα; Ή μήπως τα έχει κατακάψει η «πύρινη λαίλαπα», όπως ο ξύλινος λόγος των ΜΜΕ ξανά και ξανά την αποκαλεί; Έχω δει τί αφήνει πίσω της μια μεγάλη πυρκαγιά. Έχω πατήσει σε καμένο δάσος. Σιωπή και θάνατος! Δεν θέλω να δω τα μαστιχόδεντρα «μου» έτσι, ελπίζω να γλύτωσαν, να αναπνέουν και να θάλλουν ακόμα. Ας γίνουν αυτά ο πυρήνας ανάπλασης της χιώτικης φύσης. Γιατί η Χίος έχει μάθει να αναγεννάται από τις στάχτες της. Αρκεί ο σύγχρονος άνθρωπος να την αφήσει.  

Φοβάμαι όμως αυτούς που θα σκεφτούν: «Δεν βαριέσαι βρε αδελφέ! Τί να τα κάνουμε τα σχίνα και τους πεύκους; Τί να μάς πουν αυτοί οι ανόητοι που δεν καταλαβαίνουν από ανάπτυξη, πράσινη ή μαύρη, και από επιχειρηματικές ευκαιρίες (που τόσο απλόχερα γεννά η καταστροφή); Από αύριο business as usual!»

Απέραντη θλίψη!